Gisteren tijdens de yogales was het element water het thema rond meditatie en oefeningen.

Als ‘visje’ (geboren in februari) zou dat thema me enorm moeten aanspreken, maar ik heb een wonderlijke relatie met water.

Ik was vroeger een enorme ‘waterrat’ met heb nooit een zwemdiploma gehaald. Nu wil ik alleen het water in als het lekker warm is.

Ik ben super allergisch voor het stuifmeel van de berkenboom, een boom die heel veel water nodig heeft.

In mijn tuin heb ik de elementen van Feng Shui toegepast, maar het waterelement beperkt zich tot kleine waterschalen.

Even een waterfeitje tussendoor: vrouwen bestaan voor 50%, mannen voor 65% en baby’s zelfs voor 75% uit water.

Hoe veel verschijningsvormen kent water eigenlijk, ik noem er een aantal op:

warm, borrelend, kokend, verdampend, condenseren, koud, stilstaand, kabbelend, stromend, kolkend, bevroren, smelten.

Energetisch gezien staat het element water onder andere voor vrouwelijkheid, liefde, intuïtie, genezing, loslaten en emotie.

Emotie kent ook vele verschijningsvormen en daar wil ik graag eens naar kijken en dan specifiek de emoties die de revue passeren bij een rouwproces.

Ik heb ze allemaal gevoeld en misschien zijn ze voor jou ook herkenbaar.

Shock, ongeloof, ontkenning, woede, angst en diepe rouw.

Een heftige periode waar geen einde aan lijkt te komen.

De emoties niet toelaten is als een bal onder water duwen. Vroeg of laat komt de bal met een enorme kracht naar het oppervlak.

Ik ben zelf een kei in het verbergen van emoties geweest, ik was er nog trots op ook, dat ik zo ‘sterk’ was.

Nu weet ik beter, emoties niet willen voelen zorgt voor stilstand, op den duur stroomt het niet meer want je raakt steeds verder van jezelf verwijderd en dat ga je merken in je werk, je relatie(s) en bij mij ging het ook ten koste van mijn creativiteit en levensplezier.

‘Ik kwam tot de conclusie dat als ik verder wilde, ik echt een stapje terug moest doen. Terug naar mijn eigen rouwproces. Te bekijken, wat er aan pijn zat en het opnieuw te (door)voelen, van álle kanten.’

De natuur heeft me daar enorm bij geholpen in het bijzonder dicht bij de zee zijn (hey water….) daar kwam mijn innerlijke stroming weer op gang.

En als vanzelf vond ik vorig jaar opnieuw het dagboek van mijn moeder met het verhaal over haar ziekteproces. Al lezend ontstond het idee om er een troostboek van te maken.

Haar woorden, mijn vaders gedichten en mijn natuurfoto’s.

Dit was zo’n helende bezigheid dat ik het verlangen voelde om dit voor andere mensen te gaan doen en hen te helpen met het verwerken van hun verlies.

Zo werd de ‘creatieve rouwvrouw’ geboren. Nu is het troostboek (Koesterboek) één van de diensten die ik aanbied om rouw bespreekbaar te maken en je verder te helpen op weg naar de transformerende werking die verlies ook teweeg kan brengen.