Ieder verwerkt verdriet op eigen wijze.

Je hebt de denkers, die orde proberen te scheppen door alles te beredeneren, verbanden te zoeken in het hoe en waarom. En er zijn doeners, die hun afleiding vinden door bezig te zijn, te zorgen voor anderen misschien. En dan zijn er de voelers, de mensen die vooral lijfelijk ervaren wat verdriet met je doet.

Herkenbaar misschien? Of heb je van alles wel een beetje in je? Weet dat alle vormen van rouw er mogen zijn. Ze helpen je om te gaan met het verwerken van je verlies.

Het wegstoppen van verdriet lijkt soms de enige keuze die je hebt om overeind te blijven. Maar als je hiervoor kiest en soms is het niet eens een bewuste keuze, ga je het merken in alles waar je mee bezig bent. Er komt stagnatie in je denken, je lijf gaat allerlei signalen afgeven.

Je kunt er vaak de vinger niet op leggen, maar je voelt dat er iets mag veranderen. Je kunt niet meer zo genieten van de kleine dingen om je heen, het ervaren van plezier verdwijnt. Je creativiteit stopt. Het stroomt niet meer, je voelt je als bevroren.

Door terug te gaan naar de oorsprong van je verdriet en in te zoomen op je pijn en het opnieuw te bekijken én te voelen ga je ontdekken dat je in kleine stapjes verbetering aan kunt brengen.

Om verder te kunnen gaan, moet je soms een stapje terug doen en daar is moed voor nodig. Die moed zit ook in jou, want we bezitten de kracht om onszelf te helen. Dat heb ik zelf weliswaar met vallen en opstaan ook mogen ondervinden.

Als je, net als ik graag in de natuur bent en beeldend vorm zou willen geven aan jouw verhaal van rouw en verdriet, wil ik je daar graag bij ondersteunen als creatieve rouwvrouw.

Het helen van je verdriet laat het ijs weer smelten en brengt opnieuw stroming in je leven.

Lieve groet, Yolande