Langzaam aan werd ik me er van bewust dat er met haar overlijden ook een stukje van mij verloren was gegaan. Het voelde als opnieuw losgesneden worden van de navelstreng en op eigen kracht verder moeten gaan.
En ik ging op zoek naar zingeving, vond alle bezigheden waar ik altijd zoveel voldoening uit haalde ineens zinloze en lege bezigheden, maar ik had geen idee wat dan wel.
Ik ben er voor mezelf wel achter nu, dat wij mensen de kracht bezitten om ons zelf te helen. Alleen hoe doe je dat dan? Hoe weet ik dat ik er aan toe ben? Waar begin ik mee, hoe doe ik dat, welke vragen stel ik mezelf, welke bezigheden passen daarbij en wat werkt voor mij, wat helpt me verder?
Ik ben pas op het punt van rouwverwerking aangekomen toen ik tot de ontdekking kwam dat het zo niet verder kon.
Je bent pas klaar om het pad van heling te bewandelen als je alle kanten van rouw hebt aan durven kijken en doorvoeld hebt.
Geef je verdriet én jezelf de ruimte.
Voorheen was tuinieren voor mij dé manier om te ontspannen, maar zelfs daar had ik geen plezier meer in.
Maar ik merkte dat in de natuur zijn me wel goed deed. Het deed wat met me, ik kon er door naar binnen keren en kwam dichter bij mijn verdriet. Er kwamen tranen en er ontstond een beetje meer ruimte in mijn hoofd en in mijn zware hart. Er kwam een soort van rust over me heen en ik kon de dingen weer meer in perspectief zien en moest dus echt aan de slag met het verwerken van mijn verdriet.
Opnieuw de verbinding maken tussen hoofd en hart en ik heb daar nu een weg in gevonden die echt bij mij past en die ik zo graag wil delen. Bekijk eens of het ook een natuurlijke manier zou kunnen zijn voor jou. Het verwerken van je verdriet met de natuur als basis.
Lieve groet, Yolande
Juni 2020