In kleine stapjes kom ik weer terug bij mijn gevoel.
Ik heb gemerkt dat het verdriet om het gemis van mijn moeder, dat binnen in mij huist naar buiten wil. Er zijn allerlei manieren om daar aan te werken. Voor mij is het visualiseren een hele natuurlijke manier van verwerken geworden.
Mijn eerste stap is de natuur ingaan. De stilte op zoeken, langzaam wandelend en mijn zintuigen gaan aan. Ik ruik het bos, hoor de geluiden van ritselende blaadjes, het fluiten van de vogels, ik zie vormen, structuren en kleuren en laat ze op me inwerken.
Ook het in beweging zijn zet mijn gevoel open en brengt mijn gedachtestroom op gang. Soms is het onsamenhangend wat er aan gedachten en gevoelens loskomen en dat laat ik maar gebeuren.
Af en toe maak ik foto’s, vind ik een takje met een mooi mosje, valt mijn oog op een speciale vorm of kleur. Daar neem ik een klein stukje van mee naar huis en als ik de inspiratie voel ga ik met mijn macrolens inzoomen op mijn gevonden natuurschat.
Inzoomen doe ik ook op de herinnering van het stukje verdriet wat zich bij me aandient en bekijk het van alle kanten. Wat raakt me zo, waarom doet het zo pijn, soms komen er tranen en dat zorgt voor wat opluchting, er komt een beetje ruimte in mijn hoofd en hart en dan zie ik het ineens een beetje meer in perspectief. Dan voel ik me een stukje beter. Het geeft me helderheid en ineens kan ik de gemaakte foto en mijn gevoelens combineren tot een logisch verhaal.
Ik heb het verdriet tastbaar gemaakt, het gaat als vanzelf en dan kan ik het beter plaatsen. Het heeft een helend effect op me en stap voor stap kom ik weer dichter bij mijn voelen. Voelen is krachtig, voelen is liefde. Liefde schept verbondenheid.
De verbinding tussen denken en voelen is een belangrijke sleutel tot herstel.
Lieve groet, Yolande